Gabriela

Dziewczyna biegła potykając się o własne nogi. Śnieg zgrzytał pod jej nogami, a dookoła królowała ciemność nocy. Wiatr cicho wył pomiędzy gałęziami drzew. Gabriela minęła zakręt i wybiegła na drogę gdzie jeszcze niedawno stała. Nie zatrzymała się nawet na chwilę. Nie oglądając się za siebie pobiegła dalej. Pośliznęła się na lodzie i całym ciałem upadła na ziemię kalecząc sobie dłonie i policzek o lód. Podkuliła nogi pod siebie i zaczęła głośno płakać. Krew z jej pokaleczonych dłoni zabarwiła lód na purpurowy kolor, ale dziewczyna nie zwracała na to uwagi. Podobnie jak na zimno. Nie było na świecie osoby, która by się teraz o nią martwiła. Wiatr szumiał pomiędzy gałęziami drzew zdmuchując z nich świeże płatki śniegu. Ciche szlochanie odbijało się echem po okolicy.

Paryż, 23 grudnia, 05:33

 Chłopak szybkim krokiem przemierzał ulice Paryża. Mrok, padający z rzadka śnieg i przenikliwy chłód. Z jego ust unosiły się obłoczki pary, gdy mijał wystawy i skryte w ciemności boczne uliczki. W pewnym momencie skręcił w jedną z nich. I kolejną.
Przemykał jak najszybciej starając się za wszelką cenę unikać wzroku napotykanych gdzieniegdzie typów, stojących w bramach
czy też wejściach do zapadłych kamienic.
Nie patrzył na zegarek, nie chcąc budzić jakiejkolwiek ciekawości zbirów. Choć bardzo go kusiło wstrzymywał się, przekonując świadomość, że i tak jest już spóźniony, a fakt 'ile?' nie ma żadnego znaczenia.
Znów skręcił i odetchnął z ulgą, widząc tylne wejście oświetlone samotną lampką nad prostokątem drzwi. Zbliżył się doń i wślizgnął do środka.
Przywitały go nieprzyjazne spojrzenia ludzi, których znał tak naprawdę tylko z widzenia. Spieszyli się i przemykali niczym duchy.
Westchnął. Skierował swoje kroki do szatni. Już po chwili stał w służbowym uniformie czekając na zamówienia.

~*~

Spiralnie skręconymi schodami dla personelu zmierzał na drugie piętro. Wąskim wejściem ukrytym za parawanem w japońskim stylu wyszedł na obszerny korytarz. Po jego lewej stronie mnóstwo wszelkiego rodzaju kanap, foteli i wielkich poduch, poustawianych w niezrozumiałym dla niego porządku. Po prawej zaś większe i mniejsze salki, do których wejścia ukrywały ciężkie zasłony w kolorze burgunda. Sektor VIP. Nie miał pojęcia, co niby takiego ciekawego w tym miejscu.
Salka numer 6. Największa z tego co wiedział. Delikatnie odsunął zasłonę. Wszedł, stanął w niewielkim przedsionku. Wyprostował się, poprawił ubranie starając się nie przechylić nawet minimalnie tacy niesionej w lewej ręce. Ruszył pewnym siebie płynnym krokiem. Zastukał lekko w framugę przyciągając spojrzenia dwóch kobiet obecnych w pomieszczeniu.
Ściana naprzeciw drzwi była cała ze szkła, zapewniając gościom pełny widok głównej sali klubu. Nie miał pojęcia cóż może być w tym takiego interesującego, jednak przywykł, że nie rozumie ludzi, których stać na coś więcej niż poziom 0.
I w tym pokoju było ciemno, rozświetlały go jedynie neony i lampy w odcieniach fioletu, które to świeciły za szybą.
Kobiety siedziały w miękkich fotelach odwróconych tyłem do szyby. Dostrzegł jednak wcześniej, że z namiętnością wpatrywały się w niczego nieświadomych ludzi, tańczących i bawiących się na dole.
Starał się nie patrzeć im w oczy. Większość Takich tego nie lubiła. Nie sposób było jednak nie zwrócić uwagę na intrygującą urodę i oryginalność kobiet.
Postawił na stoliku między fotelami dwie szklanki i karafkę z whiskey. Ukłonił się i rozpoczął odwrót.
- Czekaj. - wypowiedziała jedna z kobiet. Nie wytrzymał, spojrzał jej prosto w oczy. Uśmiechnęła się zmysłowo rozciągając karminowe wargi w uśmiechu. Zaparło mu dech, gdy ujrzał w pełnej krasie jej nieziemską postać.
Była niewielkiego wzrostu, niezwykle szczupłą Azjatką. Jej gęste rzęsy rzucały długie cienie na policzki pokryte cienką warstwą białego pudru. Oczy przypominały migoczące ciemną nocą gwiazdy. Włosy proste i czarne, z odcieniem fioletu spływały kaskadą na plecy i ramiona.
Na głowie jej spoczywał kapelusz, właściwie cylinder, przyozdobiony kilkoma czerwonymi piórami. Strojem zaś był klasyczny czarny frak, podkreślający jej kobiece kształty. W dłoni znowuż trzymała zgrabną laseczkę z zdawałoby się srebrnym uchwytem.
- Jak Ci na imię? - zapytała druga. Oszołomiony z trudem oderwał wzrok od pierwszej z nich. Widok owej drugiej wprost wmurował go w podłogę.
Krótkie włosy w kolorze platynowego blondu, biała niczym śnieg cera, ogromne oczy w chłodnym odcieniu fioletu. Asymetryczna grzywka zasłaniała lewą połowę jej twarzy, pod prawym okiem zaś widniał malunek błyskawicy. Obrana była podobnie jak jej towarzyszka, różnicą były jednak pióra – tej miały kolor błękitu. Uśmiechała się z wyczuwalną drwiną, jednak i od niej biła dziwna aura erotyzmu.
Chłopak nagle uświadomił sobie, że przestał oddychać. Szybko starał się opanować, co kobiety skwitowały jedynie wymianą porozumiewawczych spojrzeń. Niemal jednocześnie sięgnęły po szklanki upijając łyk.
Gdy już ustabilizował w miarę możliwości swój organizm znów na nie spojrzał. Patrzyły na niego wyczekująco. Pytanie. No tak, pytanie.
- Alain. Mam na imię Alain. - powiedział o wiele pewniejszym tonem, niż sam przypuszczał.
Blondynka uśmiechnęła się rozkosznie.
- Alain, Alain... - wymruczała. - Jakże przyjemnie, nie sądzisz Xiayu?
Znów wymieniły spojrzenia.
- Och tak... - westchnęła Azjatka lustrując uważnie chłopaka wzrokiem.
Był do tego przyzwyczajony, przynajmniej normalnie. Taka była też po części jego praca. Jednak tym razem czuł niezwykłą gorączkę rozpalającą jego wnętrze.
Blondynka wstała, i kocim krokiem zbliżyła się do chłopaka. W jednej dłoni wciąż trzymała szklankę, podczas gdy drugą powolnym ruchem przejechała po jego linii żuchwy. Stanąwszy na palcach ostrożnie ugryzła jego ucho.
- Ja nazywam się Vega. Ale nie będzie Ci to do niczego potrzebne. - wyszeptała.
Po tych słowach Alain z głośnym hukiem upadł na ziemię.

~*~

Gabriela

Kiedy otwarła drzwi pokoju usłyszała kroki. Ktoś szedł korytarzem w jej stronę. Przez chwilę nie umiała się ruszyć z miejsca, ale kiedy postać wyłoniła się z zalanego ciemnością korytarza ujrzała bardzo dobrze jej znaną twarz. Często towarzyszącą jej w koszmarach - zarówno tych we śnie jak i na jawie. To była twarz jej matki. Kobieta szła chwiejnym krokiem w stronę łazienki. Prawdopodobnie nawet nie zauważyła stojącej w drzwiach swojego pokoju dziewczyny. Gabriela westchnęła cicho i wróciła do pokoju zamykając za sobą drzwi. Spojrzała tęsknym wzrokiem w mrok na zewnątrz, który za niedługo zacznie ustępować miejsca światłu poranka. Nie miała szans na sen. Przynajmniej już nie tej nocy. Podeszła do szafki i wyciągnęła z niej czarny sweter w szare paski. Ściągnęła z siebie czarną bluzkę i wciągnęła na siebie sweter. Zdjęła spodnie, których nogawki były przemoczone od śniegu i naciągnęła inne, które przypadkowo znalazła na podłodze obok. Podeszła do dużego lustra i zapaliła małą lampkę nad nim. Wzięła szczotkę leżącą na półce obok i delikatnie zaczęła rozczesywać kruczo czarne włosy. W jej głowie wciąż rodziła się masa pytań na które być może nigdy nie pozna odpowiedzi. Złapała włosy w kucyka i chwyciła czarną kredkę do oczu. Delikatnie pomalowała nią powieki, a na rzęsy nałożyła czarny tusz do rzęs. Kiedy zgasiła lampkę nad lustrem drzwi do jej pokoju otwarły się, a do pokoju weszła ledwo trzymając się na nogach jej mama. Znów była pijana. Gabriela szybko wzięła buty i wsunęła je na stopy zapinając zamek.
- G-Gdzie się wybierasz?- wybełkotała kobieta robiąc kilka chwiejnych kroków w stronę dziewczyny.
- Jak najdalej od Ciebie. Znów jesteś pijana.- wymamrotała i chwyciła kurtkę z krzesła.
Gabriela ruszyła do drzwi i kiedy mijała kobietę ta chwyciła ją za włosy szarpiąc do tył. Dziewczyna złapała się parapetu okna żeby nie upaść. Kobieta pociągnęła ją w górę i zaczęła coś wrzeszczeć, ale Gabriela nie zwracała na to uwagi. Szybkim ruchem otwarła okno i wdrapała się na parapet. Kobieta znów pociągnęła za włosy, ale dziewczyna w porę złapała się otwartego okna. Gumka ześliznęła się z jej włosów i została w ręce kobiety. Gabriela szybko wyskoczyła przez okno i słyszała za sobą tylko przekleństwa i wyzwiska matki. Nie oglądając się za siebie przebiegła przez jezdnię i pobiegła w boczną drogę. Pobiegła w mrok który tak kochała. Po jej policzkach spłynęły gorące łzy. Podciągnęła nosem i zaczęła cicho chlipać. Dokąd ma teraz iść? Nie może wrócić teraz do domu. Biegła przed siebie. Jak najdalej stąd.